Vakantie in 'n vakantie.

Blog
Zeggen dat deze stage op z’n einde begint te lopen klinkt best heel definitief. Maar ’t is wel de waarheid! Vandaag twee weken geleden eindigde onze stage op de afdeling waar we liepen. Ik heb voor m’n stage op afdeling Chirurgie gewerkt samen met Annemieke. Als afscheidsfeestje hadden we een appelcake gebakken en Nepalese thee bij de kantine besteld, dit hebben we samen met de collega’s opgesmuld. Het was erg gek om over de afdeling te lopen en te beseffen dat dit een van de laatste keren zou zijn dat je als verpleegkundige voor je patiëntjes zou zorgen.

De week erna mochten we ter oriëntatie op een andere afdeling ‘werken’. Een afdeling die je nog wilde bekijken, wat je interessant leek. Ik heb gekozen voor Maternity, een afdeling waar over ’t algemeen hoogzwangere komen om te bevallen, in Nederland zou dat de ‘Verlosafdeling’ heten. De studenten van de Nursing School liepen deze week ook stage, dus ik liep samen met deze studenten op. Aan de ene kant was dit erg handig, samen met de studenten kun je dan redelijk zelfstandig werken, zij weten al een beetje van het reilen en zeilen op de afdeling, en konden ook vaak vertalen als ik een patiënt weer eens een keer niet kon verstaan. Aan de andere kant was het soms ook lastig om met zoveel mensen op een paar patiënten nog werk te vinden. De eerste dag was er weinig te beleven. Er waren geen hoogzwangere vrouwen aanwezig, alleen Nepalese moedertjes die hun kindje al ter wereld hadden gebracht, voor die moeders en hummeltjes moest dus gezorgd worden. Dat betekent dat de moeder eventueel geholpen wordt met de basiszorg, het kleintje wordt goed in de gaten gehouden en zo nodig in bad gedaan, er wordt voorlichting gegeven over de zorg die de moeder het kindje thuis hoort te gaan geven, kersverse onhandige moeders worden geholpen met bijvoorbeeld het geven van borstvoeding. Het jongens-meisjes-issue speelt hier in Nepal vaak nog een grote rol. Omdat zoons later voor pa en mam zullen zorgen als die later met pensioen gaan (zoons trekken bij pa en ma in als ze trouwen) en dochters het huis uit gaan als ze trouwen prefereren Nepalese ouders een zoon. Bij ’t maken van een echo tijdens de zwangerschap wordt ook bewust het geslacht van ’t kind niet benoemd, dan zou abortus provocatus nog wel eens veel vaker voor kunnen komen..

De tweede dag was wat spannender. Na het opmaken van de bedden was er weinig meer te doen, en ik stond op ’t punt om te gaan vragen of er nog iets was wat gebeuren moest. Opeens stond er iemand vanachter een dun gordijntje verwoed te seinen dat ik moest komen. Dus ik snel richting het gordijntje, ’t dunne lapje stof wordt voor me aan de kant gerukt en daar ligt iemand te bevallen! Gloep. Dat is wel even slikken dan ineens als je dat nog nooit gezien hebt. En vooral ’t idee dat daar een vrouw een enorme krachtsinspanning aan ’t leveren is en er 10 á 15 mensen omheen staan om het een goed te kunnen zien. Ik zal u in de bloederige, zweterige details besparen, maar na zo’n 20 minuten én de interventie van een vacuümpomp lag er een prachtige baby te krijsen. Diezelfde dag gebeurde er helaas ook iets van minder leuk was. Er was een vrouw opgenomen, zwanger van een kindje van 18 weken. De navelstreng had beklemd gezeten, daardoor was de bloedtoevoer niet optimaal geweest en dat had als gevolg dat het kindje was overleden in de baarmoeder. De vrouw kreeg weeën-opwekkers om het kindje wel geboren te laten worden. Ook bij deze bevalling stond de verloskamer, een tochtig hok met 3 muren en een dun gordijntje ervoor, vol met verpleegkundigen, studenten, artsen. Eenmaal geboren werd het kindje, een piepklein maar helemaal compleet mensje, op een dienblad gelegd en uitgebreid ‘bewonderd’ door het personeel. Van emotionele steun of geestelijke support voor de moeder totaal geen sprake, het enige waar nog aandacht aan gegeven werd was of de placenta wel compleet zou komen. Het dienblad mét kindje werd vervolgens onder het aanrecht geschoven, zodat als mensen interesse hadden, het nog bekeken kon worden. Dit hele gebeuren en te zien hoe in Nepal wordt omgegaan met zo’n situatie schrijnt. Je zou zo graag meer willen doen, niet alleen zulk soort verdrietige situaties willen voorkomen, maar ook beter in staat willen zijn goede nazorg te geven. Deze situatie zet je wel weer even met beide benen op de grond; zo’n klein hummeltje opzich is al heel bijzonder, maar ’t goed verlopen van een zwangerschap en bevalling is een wonder opzich.

Om wat bevallingen mee te kunnen maken hadden we een van onze mobiele nummers op de afdeling achtergelaten om nog gebeld te kunnen worden als er ’n baby op komst was. Op ’n avond, rond half 8 ging de telefoon. In gebrekkig Nepalees werd duidelijk gemaakt dat we NU moesten komen want er stond iets te gebeuren. Snel een wit jasje aangetrokken over datgene wat we op dat moment aanhadden, hopend dat het witte jasje z’n werk zou doen en men niet zou kijken naar de trainingsbroek en sokken in slippers. In noodtempo de trappen die genomen moeten worden richting het ziekenhuis opgestierd en in volle vaart richting de Verlosafdeling. Al hijgend kwamen we binnenzetten, maar nét te laat, de natuur had uitstekend z’n werk gedaan, baby en moeder maakten het ondertussen al goed. Toch maar even gebleven, en ja hoor, we mochten zelfs assisteren bij de dame die achter ’t volgende gordijntje bezig was. De dokter stond erbij, en probeerde in het Engels aanwijzingen te geven aan de Nepalese studenten en verpleegkundigen, maar die werden niet helemaal begrepen of opgevat. Dus toen hebben Joline en ik samen maar even geassisteerd onder begeleiding van de hoofdzuster en de arts. Bijzonder om toch nog wat te kunnen doen en zo deel uit te maken van ’n begin van ’n nieuw leven!

Na deze week met ’n hoop bloed, zweet en tranen was onze tijd op de afdelingen toch écht voorbij. We zijn toen richting Pokhara vertrokken, een grote stad ten noorden van Tansen. In Pokhara moesten we ons visum verlengen, en het was ook weer tijd voor vakantie. ’t Gekke is dat hier zijn, ’t leven hebben wat we hier hebben vaak toch al een beetje voelt als vakantie, dus dit tripje naar Pokhara was eigenlijk weer zo’n vakantie ín een vakantie. We hebben de tijd goed benut, veel dingen gezien en gedaan. Een ochtend aan paragliden gedaan, zonsopgang bekeken vanuit ’n uitkijkpunt, mooie wandeling gemaakt, naar ’n grote tempel, gevaren op ’t meer, een mooie rivier opgezocht. We hebben zelfs gefietst! Voor 200 roepies, omgerekend 1,50 euro kregen we voor ’n hele dag een fiets mee. Zoals je van ’n Nepalese fiets kan verwachten is de fiets een tikkie te klein en een tikkie krakkemikkig. Zo probeerde ik eens te schakelen, maar toen lag de ketting eraf. Gelukkig lag die door er ook zo weer op, medestudent Marina had tot haar spijt iets teveel ervaring met losse kettingen, maar dat kwam nu goed uit. Het fietsen waren we nog niet verleerd, het was heerlijk om dat weer een keer te kunnen doen. De weg zoeken was wel een crime. We hadden een kaart, maar ja, als je de naambordjes van wegen niet kunt lezen en alles op elkaar lijkt is die ook van weinig nut. Dus af en toe maar gestopt, een Nepalees van de stoep geplukt, de kaart in handen gedrukt en gevraagd ‘kottie tira’, welke kant we op moesten. Vaak wist diegene het dan niet, maar dan staan er binnen de kortste keren minstens drie anderen bij, en samen kom je er dan uit.

We verbleven in een soort herberg. De man die het beheerde adopteerde ons op ’t eerste gezicht als zijnde zijn eigen kinderen. Gelijk de eerste dag al vroeg hij wat we allemaal wilden doen, en voordat we het wisten lag er een uitgestippeld programma voor ons klaar. Elke avond als we thuis kwamen vanuit ’n restaurant nodigde hij ons uit lekker te komen zitten, even de dag doorpraten en de plannen voor de volgende dag doorspreken. Het viel ons op dat, hoelaat we ook thuis kwamen, de eigenaar of z’n hulpje nog op was en ons hartelijk ontving. Een keer vroegen we rond welke tijd ze normaal de zaak zouden sluiten en zelf naar bed zouden gaan. De man vertelde dat hij altijd opbleef totdat wij thuis zouden komen, dat voelde voor hem veiliger en hij vond het gezellig om nog even te kletsen met ons. Het was bijzonder om te weten dat in zo’n grote vreemde stad iemand écht om ons gaf. Oké, misschien had het ook wel te maken met ’t feit dat we pas aan ’t eind van ons verblijf zouden betalen, en we dus wandelend geld voor hem waren.. Maar we voelden ons erg welkom.

Het enige waar we nog een beetje mee in onze maag zaten was het visum. Officieel zijn we hier niet als toeristen, maar we hebben wel een toeristenvisum omdat dat veel makkelijker is. Tikkeltje illegaal, maar hé, we zijn studenten, ons budget is niet al te groot. We waren bang dat ze bij het immigratiekantoor, waar je je visum moet laten verlengen nog wel eens een probleem zouden kunnen maken. Dus van te voren al hele plannen uitgedacht dat als we ondervraagd zouden worden over ons verblijf we dan een eenduidig antwoord zouden kunnen geven. Daarbij komt dat we vermoedden dat ’t wel eens lang kon gaan duren, we hadden minstens twee uur van ’t kastje naar de muur lopen, wachten op stempeltje 1, in de rij voor stickertje 2 etc. ingecalculeerd. Maar eenmaal aangekomen bij het kantoor om half 3 kregen we te horen dat ’t kantoor om 3 uur zou sluiten, en dat we eigenlijk al een beetje te laat waren. Maar goed, het kon nog net. De papieren werden uit de kast gehaald, waar we ’t formulier niet snapten werd de pen door ’n ongeduldige dame uit handen gerukt en ’t voor ons ingevuld, we werden richting een kamertje gebonjourd waar we ons geld af moesten geven en na 10 minuten wachten kwamen onze paspoorten mét verlengde visa al terug! We stonden verbijsterd dat het ook nog zó kan hier in Nepal. Dus een tip; gaat u ooit nog een keer naar Nepal en wilt u iets snel geregeld, ga dan vlak voor sluitingstijd, dan is het zo gepiept.

Wat lastig was was het grote verschil wat je in Pokhara zag tussen rijk en arm. Aan de ene kant weet je dat het goed is dat er toeristen zijn, de lokale economie kan het geld wat door toeristen wordt uitgegeven goed gebruiken. Aan de andere kant kom je vele mensen tegen die blijkbaar niet genoeg verdienen om rond te komen en met bedelen een zakcentje bij proberen te ‘verdienen’. We hebben het er van te voren niet goed over gehad hoe daarmee om te gaan. Achteraf gezien was het beter geweest dat wel te doen. Want; geef je wat, en zo ja, geef je wat geld of koop je eten voor ze? En geef je altijd wat, of alleen aan diegenen die er héél zielig uitzien? Maar ja, wanneer is iemand dan zielig genoeg? Moet er dan minstens een lichaamsdeel missen, of moet iemand bijna geen kleren meer aan hebben voordat je beslist of je wat geeft? Wat ’n christelijke houding hierin is, daar zijn we nog steeds niet uit..

Na ’n week vakantie vieren zijn we dan nu weer in ’t oude, vertrouwde Tansen. Een van de internationale dokters, die ons al eerder uitnodigde om in haar huis te blijven, moest nu weer voor twee weken voor ’n conferentie richting Thailand. Dus vroeg ze of we weer op haar kat en het huis wilden passen. Nou, graag! Een écht huis, met zachte bedden, een warme douche, een keuken, een open haard, een zachte bank. We kunnen hier zijn tot de dag dat we Tansen verlaten, wat op 2 februari zal zijn. Dan vertrekken we naar Kathmandu, om daar nog een paar dagen de stad te verkennen en ons voor te bereiden op onze tocht terug naar ’n Holland. Op 6 februari vertrekt ons vliegtuig, op 7 februari hopen we weer voet op Nederlandse bodem te zetten.

Maar daar nu nog even niet aan denken. Er moet hier nog veel gebeuren voor school, alle verslagen moeten af. En er zijn nog veel dingen die in twee weken tijd toch écht af moeten. Dus daar nu nog even hard voor aan de slag.

Tot de volgende keer weer!