650? Huhh..?
Blijf op de hoogte en volg Ellen
02 December 2013 | Nepal, Tānsen
Waar ik vorige week nog schreef over stage-ervaringen in Lumbini Medical College, zal inspiratie voor deze blog worden geput uit stage-ervaringen in United Mission Hospital. Vanwaar die switch vraagt u zich af? Nou, dat al ik vertellen;
Een kleine twee weken geleden werd ons vanuit verschillende betrouwbare bronnen toch wel erg duidelijk dat er een ‘strike’ te gebeuren stond, in het Nepalees ook wel ‘bondh’ genoemd. Nederlandse vertaling voor dit woord zou ‘staking’ zijn. Deze strike werd uitgeroepen door de Maoïstische Partij. Dit deden ze omdat er hier afgelopen dinsdag, 19 november, verkiezingen zijn geweest. Na een aantal jaar een regering gehad te hebben die niks deed, zelfs niet datgene waar het zo specifiek voor aangesteld was (een nieuwe grondwet schrijven) vind iedereen het wel weer tijd voor andere leiders die er níét op uit zijn slapend rijk te worden. Maar de Maoïstische Partij is niet zo blij met de verkiezingen, de uitkomst ervan zou namelijk wel eens niet in hun voordeel uit kunnen vallen. En dus, om hun macht en invloed op het reilen en zeilen in Nepal te laten zien, hebben ze deze staking uitgeroepen. Nu denkt u; ach, zo’n staking, hoe heftig kan het zijn? In Nederland is dat misschien het postkantoor een paar dagen dicht, of de trein van Ede-Wageningen naar Arnhem scheid er een dag mee uit. Maar in Nepal pakken ze dat heel anders aan. Staking betekent hier; voor de uitgeroepen tijd (in dit geval 11-20 november) geen enkele winkel open, geen openbaar vervoer. En dan ligt het leven hier ineens helemaal stil. Het beetje geld wat vele, vele mensen hier verdienen door verkoop van zelfgemaakte producten blijft weg uit het laatje, want de winkel moet dicht. Mensen die hier leven van inkomsten uit toeristische attracties (en dat zijn er nogal niet wat) krijgen zolang de strike duurt niets binnen, want de toeristen kunnen de attractie niet bereiken, er rijd immers geen bus. Maar als je verder denkt; mensen die niet naar het ziekenhuis kunnen komen omdat hun conditie te slecht is om 3 dagen te lopen waar je anders er met de bus in een halve dag bent.
En als je het dan toch waagt om je winkel open te doen, of je via motor of auto te verplaatsen heb je kans dat er een maatregel volgt. Zo hoorden we dat het dikwijls voorkomt dat, als je toch de auto pakt, je nog net gevraagd wordt je auto uit te stappen, maar dan je auto toch echt bekogelt wordt met stenen, en in de brand gestoken. Dat is even hele andere koek dan de staking van de schoonmakers van station Utrecht.
Maar goed, om puntje bij paaltje te laten komen; door de strike reed de bus naar Lumbini Medical College niet. We hadden zelf al verschillende opties bedacht; heen en terug lopen (2 uur heen, 3 uur terug), stage skippen voor anderhalve week of bij ’t Lumbini-ziekenhuis in een guesthouse verblijven. Geen van de opties trok ons erg aan. En toen kwam ineens onze supervisor met het goede nieuws dat we, in ieder geval voor de tijd dat de staking zou duren, in United Mission Hospital mochten komen. Marina samen met Joline naar Pediatric, ik samen met Annemieke op Surgical. Tot nu toe bevalt het erg goed; collega’s spreken goed Engels, de doktersrondes zijn in het Engels, er zijn hier erg interessante ziektebeelden te zien, de hoofdzuster is een kordate vrouw die je overal heen sleept en mogelijkheden bied om te leren, het is een ons-kent-ons-ziekenhuis met korte communicatie-lijntjes, de begeleiding is super. Kortom; kan niet beter. Ook het ‘uitslapen’, in plaats van 05.15 er om 06.15 uit, is ook wel erg lekker. Het is even de toestemming van de principal afwachten, die nu op vakantie is, maar dan mogen we hier hopelijk voor de nog resterende weken in het Missipn Hospital verblijven.
Samen met Annemiek heb ik het erg gezellig op de Ward. Vooral nu de patienten niet naar het Ziekenhuis kunnen komen en er dus erg weinig te doen is zoeken we samen naar werk. Zo hebben we onder andere ondertussen de voorraadkast opgeruimd. Dit is overigens niet echt een dankbaar werkje, want de volgende dag is er meestal geen enkele structuur meer in te zien. Maar toch vinden de nurses het blijkbaar wel fijn, nadat we het een keer opgeruimd hebben werd ons binnen een week al weer gevraagd wanneer we het weer gingen doen. Dus nu hebben we het maar gedoopt tot ons wekelijkse karwijtje op de dinsdagmiddag. Verder checken we de ‘emergency-box’, maken we onder veel bekijks van het personeel én de tientallen kakkerlakken (!!) de kastjes schoon, vinden daar de meest luxe verbandmaterialen die de nurses hier niet gebruiken omdat ze het nou eenmaal niet kennen en oefenen ons gebrekkige Nepalees uit op de (letterlijke en figuurlijke) patiënten. Gelukkig komt, als we de berichten moeten geloven, er snel verandering in de zaak. Als de bussen weer mogen rijden zullen er waarschijnlijk massa’s patiënten naar het ziekenhuis komen, en moeten we de gangen zelfs vol leggen met zieke Nepalezen. Misschien verlangen we dan wel weer terug naar de dagen waarop onze enige zorg was hoe we de dag ooit door zouden moeten komen.
Hoewel er weinig patiënten liggen komen we soms toch wel casussen tegen die ons even met een mond vol tanden laten staan. Zo ligt er op dit moment een dametje van 55 jaar. Als je niet beter wist zou je haar 75 schatten, maar dat ter zake. Ze slikte al jaren medicatie tegen haar reuma, en als bijwerking van die medicatie is haar huid erg dun geworden, en verloopt het genezingsproces erg langzaam. Een poos geleden ontwikkelde ze een wond op haar voet, die maar groter en groter werd. Ze werd voor die wond in het Mission-hospital behandeld, ze deden een huidtransplantatie, en hoewel de wond nog absoluut niet helemaal genezen was, mocht ze toch naar huis. Ze woont drie dagen reizen van het ziekenhuis vandaan, dus verbleef ze na haar ontslag in een soort hotel vlakbij het ziekenhuis, omdat ze regelmatig terug moest komen om de wond te laten verzorgen. Toen ze echter na een aantal weken terugkwam ontdekte men dat ze erge doorligwonden op haar heup en achterwerk had ontwikkeld. Dit kwam doordat ze veel op bed lag omdat ze in verband met de pijn aan haar voet niet goed kon lopen, tel daarbij haar dunne huid en slechte voedingstoestand op en ziedaar; een drama. We hebben afgelopen week diverse keren toegekeken hoe de wonden steeds groter worden, meer worden. Er is weinig wat voor deze dame gedaan kan worden, de verbandmaterialen zijn niet juist, en haar lichamelijke toestand is te slecht om genezing te bewerkstelligen. We zijn gedwongen lijdzaam toe te zijn hoe zo’n vrouwtje qua lichamelijke toestand, maar ook qua emotionele toestand achteruit gaat, en is zo weinig wat we voor haar kunnen doen. Schrijnend.
Gelukkig zijn er ook dingen die ons doen glimmen. Mensen die spoedig genezen, en die er hun dagtaak van maken ons gebrekkige Nepalees belachelijk te maken. Twee van de patiënten hadden een pasgeboren baby bij zich (moeders mogen zo’n kindje bij zich houden om voor te zorgen en te voeden). Deze kindjes waren zo te zien al dagen niet gewassen, dus we hadden bedacht dat we dat wel even konden doen. Dus met behulp van de headnurse het kind bij moeder vandaan gehaald, en op naar de maternity-ward, waar er morgelijkheden zijn om baby’s te wassen. De moeders gaven hun kind vol vertrouwen weg, en daar liepen we dan, met zo’n ongelofelijk schattig hummeltje het ziekenhuis door. Trekt een hoop bekijks natuurlijk, we hebben diverse keren de vraag gehad of het ons kind was. Eh, nee mevrouw, daar wachten we nog even mee als u dat goed vind. Maar goed, baby’s lekker gewassen, en weer schoon en droog richting mama die het allemaal wel grappig vond. Geeft toch een voldaan gevoel op een dag waarbij je diverse uren toch besteed aan de kunst van het nietsdoen.
Wat betreft vrije tijd; we vermaken ons prima. Op vrije dagen maken we regelmatig een tochtje richting bazaar, waar we op Nepalees tempo overal even snuffelen. Het afdingen is nog wel wennen, je voelt je al snel de gierige toerist, hoewel het afdingen hier heel normaal is. Zo stonden we bij een kraampje waar we al eerder langs waren gelopen, en de vrouwelijke verkoopster zei de eerste keer dat de prijs van een stel slippers 400 roepie was. Op de terugweg liepen we er weer langs, en de slippers waren toch wel erg leuk, dus ik besloot ze te kopen. Toen zei de mannelijke verkoper ineens dat de slippers 650 roepie waren. We stonden even met ogen en oren te klapperen, en vroegen verduidelijking. De mannelijke verkoper keek erg betrapt, en stotterde vervolgens dat zijn vrouw de prijs niet goed wist, zijn vrouw stond verlegen te lachen en deed ineens of ze erg druk was. Met wat overleg de slippers uiteindelijk voor 500 roepie meegenomen. Naast het shoppen maken we regelmatig een lekkere wandeling. De zon is hier nog zo warm dat we zelfs een beetje verbrand zijn!
Aankomende week hopen we naar Chitwan te vertrekken, alwaar een nationaal park is, daar hopen we olifanten, tijgers, krokodillen en dergelijke te gaan bewonderen. Verder kabbelt het leven hier zo’n beetje voort, en wordt het routine. Aankomende week hopen we daar even uit te breken en te gaan genieten van een ander stukje Nepal. Daarover horen jullie de volgende keer meer.\
Tot de volgende keer!
Een kleine twee weken geleden werd ons vanuit verschillende betrouwbare bronnen toch wel erg duidelijk dat er een ‘strike’ te gebeuren stond, in het Nepalees ook wel ‘bondh’ genoemd. Nederlandse vertaling voor dit woord zou ‘staking’ zijn. Deze strike werd uitgeroepen door de Maoïstische Partij. Dit deden ze omdat er hier afgelopen dinsdag, 19 november, verkiezingen zijn geweest. Na een aantal jaar een regering gehad te hebben die niks deed, zelfs niet datgene waar het zo specifiek voor aangesteld was (een nieuwe grondwet schrijven) vind iedereen het wel weer tijd voor andere leiders die er níét op uit zijn slapend rijk te worden. Maar de Maoïstische Partij is niet zo blij met de verkiezingen, de uitkomst ervan zou namelijk wel eens niet in hun voordeel uit kunnen vallen. En dus, om hun macht en invloed op het reilen en zeilen in Nepal te laten zien, hebben ze deze staking uitgeroepen. Nu denkt u; ach, zo’n staking, hoe heftig kan het zijn? In Nederland is dat misschien het postkantoor een paar dagen dicht, of de trein van Ede-Wageningen naar Arnhem scheid er een dag mee uit. Maar in Nepal pakken ze dat heel anders aan. Staking betekent hier; voor de uitgeroepen tijd (in dit geval 11-20 november) geen enkele winkel open, geen openbaar vervoer. En dan ligt het leven hier ineens helemaal stil. Het beetje geld wat vele, vele mensen hier verdienen door verkoop van zelfgemaakte producten blijft weg uit het laatje, want de winkel moet dicht. Mensen die hier leven van inkomsten uit toeristische attracties (en dat zijn er nogal niet wat) krijgen zolang de strike duurt niets binnen, want de toeristen kunnen de attractie niet bereiken, er rijd immers geen bus. Maar als je verder denkt; mensen die niet naar het ziekenhuis kunnen komen omdat hun conditie te slecht is om 3 dagen te lopen waar je anders er met de bus in een halve dag bent.
En als je het dan toch waagt om je winkel open te doen, of je via motor of auto te verplaatsen heb je kans dat er een maatregel volgt. Zo hoorden we dat het dikwijls voorkomt dat, als je toch de auto pakt, je nog net gevraagd wordt je auto uit te stappen, maar dan je auto toch echt bekogelt wordt met stenen, en in de brand gestoken. Dat is even hele andere koek dan de staking van de schoonmakers van station Utrecht.
Maar goed, om puntje bij paaltje te laten komen; door de strike reed de bus naar Lumbini Medical College niet. We hadden zelf al verschillende opties bedacht; heen en terug lopen (2 uur heen, 3 uur terug), stage skippen voor anderhalve week of bij ’t Lumbini-ziekenhuis in een guesthouse verblijven. Geen van de opties trok ons erg aan. En toen kwam ineens onze supervisor met het goede nieuws dat we, in ieder geval voor de tijd dat de staking zou duren, in United Mission Hospital mochten komen. Marina samen met Joline naar Pediatric, ik samen met Annemieke op Surgical. Tot nu toe bevalt het erg goed; collega’s spreken goed Engels, de doktersrondes zijn in het Engels, er zijn hier erg interessante ziektebeelden te zien, de hoofdzuster is een kordate vrouw die je overal heen sleept en mogelijkheden bied om te leren, het is een ons-kent-ons-ziekenhuis met korte communicatie-lijntjes, de begeleiding is super. Kortom; kan niet beter. Ook het ‘uitslapen’, in plaats van 05.15 er om 06.15 uit, is ook wel erg lekker. Het is even de toestemming van de principal afwachten, die nu op vakantie is, maar dan mogen we hier hopelijk voor de nog resterende weken in het Missipn Hospital verblijven.
Samen met Annemiek heb ik het erg gezellig op de Ward. Vooral nu de patienten niet naar het Ziekenhuis kunnen komen en er dus erg weinig te doen is zoeken we samen naar werk. Zo hebben we onder andere ondertussen de voorraadkast opgeruimd. Dit is overigens niet echt een dankbaar werkje, want de volgende dag is er meestal geen enkele structuur meer in te zien. Maar toch vinden de nurses het blijkbaar wel fijn, nadat we het een keer opgeruimd hebben werd ons binnen een week al weer gevraagd wanneer we het weer gingen doen. Dus nu hebben we het maar gedoopt tot ons wekelijkse karwijtje op de dinsdagmiddag. Verder checken we de ‘emergency-box’, maken we onder veel bekijks van het personeel én de tientallen kakkerlakken (!!) de kastjes schoon, vinden daar de meest luxe verbandmaterialen die de nurses hier niet gebruiken omdat ze het nou eenmaal niet kennen en oefenen ons gebrekkige Nepalees uit op de (letterlijke en figuurlijke) patiënten. Gelukkig komt, als we de berichten moeten geloven, er snel verandering in de zaak. Als de bussen weer mogen rijden zullen er waarschijnlijk massa’s patiënten naar het ziekenhuis komen, en moeten we de gangen zelfs vol leggen met zieke Nepalezen. Misschien verlangen we dan wel weer terug naar de dagen waarop onze enige zorg was hoe we de dag ooit door zouden moeten komen.
Hoewel er weinig patiënten liggen komen we soms toch wel casussen tegen die ons even met een mond vol tanden laten staan. Zo ligt er op dit moment een dametje van 55 jaar. Als je niet beter wist zou je haar 75 schatten, maar dat ter zake. Ze slikte al jaren medicatie tegen haar reuma, en als bijwerking van die medicatie is haar huid erg dun geworden, en verloopt het genezingsproces erg langzaam. Een poos geleden ontwikkelde ze een wond op haar voet, die maar groter en groter werd. Ze werd voor die wond in het Mission-hospital behandeld, ze deden een huidtransplantatie, en hoewel de wond nog absoluut niet helemaal genezen was, mocht ze toch naar huis. Ze woont drie dagen reizen van het ziekenhuis vandaan, dus verbleef ze na haar ontslag in een soort hotel vlakbij het ziekenhuis, omdat ze regelmatig terug moest komen om de wond te laten verzorgen. Toen ze echter na een aantal weken terugkwam ontdekte men dat ze erge doorligwonden op haar heup en achterwerk had ontwikkeld. Dit kwam doordat ze veel op bed lag omdat ze in verband met de pijn aan haar voet niet goed kon lopen, tel daarbij haar dunne huid en slechte voedingstoestand op en ziedaar; een drama. We hebben afgelopen week diverse keren toegekeken hoe de wonden steeds groter worden, meer worden. Er is weinig wat voor deze dame gedaan kan worden, de verbandmaterialen zijn niet juist, en haar lichamelijke toestand is te slecht om genezing te bewerkstelligen. We zijn gedwongen lijdzaam toe te zijn hoe zo’n vrouwtje qua lichamelijke toestand, maar ook qua emotionele toestand achteruit gaat, en is zo weinig wat we voor haar kunnen doen. Schrijnend.
Gelukkig zijn er ook dingen die ons doen glimmen. Mensen die spoedig genezen, en die er hun dagtaak van maken ons gebrekkige Nepalees belachelijk te maken. Twee van de patiënten hadden een pasgeboren baby bij zich (moeders mogen zo’n kindje bij zich houden om voor te zorgen en te voeden). Deze kindjes waren zo te zien al dagen niet gewassen, dus we hadden bedacht dat we dat wel even konden doen. Dus met behulp van de headnurse het kind bij moeder vandaan gehaald, en op naar de maternity-ward, waar er morgelijkheden zijn om baby’s te wassen. De moeders gaven hun kind vol vertrouwen weg, en daar liepen we dan, met zo’n ongelofelijk schattig hummeltje het ziekenhuis door. Trekt een hoop bekijks natuurlijk, we hebben diverse keren de vraag gehad of het ons kind was. Eh, nee mevrouw, daar wachten we nog even mee als u dat goed vind. Maar goed, baby’s lekker gewassen, en weer schoon en droog richting mama die het allemaal wel grappig vond. Geeft toch een voldaan gevoel op een dag waarbij je diverse uren toch besteed aan de kunst van het nietsdoen.
Wat betreft vrije tijd; we vermaken ons prima. Op vrije dagen maken we regelmatig een tochtje richting bazaar, waar we op Nepalees tempo overal even snuffelen. Het afdingen is nog wel wennen, je voelt je al snel de gierige toerist, hoewel het afdingen hier heel normaal is. Zo stonden we bij een kraampje waar we al eerder langs waren gelopen, en de vrouwelijke verkoopster zei de eerste keer dat de prijs van een stel slippers 400 roepie was. Op de terugweg liepen we er weer langs, en de slippers waren toch wel erg leuk, dus ik besloot ze te kopen. Toen zei de mannelijke verkoper ineens dat de slippers 650 roepie waren. We stonden even met ogen en oren te klapperen, en vroegen verduidelijking. De mannelijke verkoper keek erg betrapt, en stotterde vervolgens dat zijn vrouw de prijs niet goed wist, zijn vrouw stond verlegen te lachen en deed ineens of ze erg druk was. Met wat overleg de slippers uiteindelijk voor 500 roepie meegenomen. Naast het shoppen maken we regelmatig een lekkere wandeling. De zon is hier nog zo warm dat we zelfs een beetje verbrand zijn!
Aankomende week hopen we naar Chitwan te vertrekken, alwaar een nationaal park is, daar hopen we olifanten, tijgers, krokodillen en dergelijke te gaan bewonderen. Verder kabbelt het leven hier zo’n beetje voort, en wordt het routine. Aankomende week hopen we daar even uit te breken en te gaan genieten van een ander stukje Nepal. Daarover horen jullie de volgende keer meer.\
Tot de volgende keer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
