Dé ras-verpleegkundige.

Hallo daar!

Hier alweer de derde blog sinds ik in Nepal vertoef. Deze week is de derde stageweek. En ja, het begint te wennen. We zijn sinds deze week begonnen met patientgerichte zorg, waar ik u in de vorige blog over verteld had. Voor de verpleegkundigen hier is het nogal wennen om ons te helpen en weer aan de slag te moeten met waskommen, zeep en een normale conversatie met een patient. Hier krijgen de verpleegkundige-studenten namelijk wel les in ‘bed-bathing’, en moeten ze dat ook tot in den treure uitvoeren tijdens hun stage, maar zodra hun opleiding afgerond is en ze beginnen met werken lijkt dat ‘bathing’ er totaal niet meer toe te doen. Ik vroeg eens aan een van m’n collega’s wat maakte dat ze dat nu niet meer deden. Ze vertelde dat de verpleegkundige als ze eenmaal écht aangenomen zijn als verpleegkundige, ze zoveel verantwoordelijkheden hebben (zoals medicijnen delen, bloeddruk meten, verbandjes aanleggen) dat er voor wassen geen tijd meer is. Tenminste, dat denken ze, want het werktempo gaat hier op z’n ‘elvedertigst’ en de hoeveelheid tijd voor kletsen, lekkers snoepen en stilzitten is ruimschoots. Maar, zei ze, ze zouden het wél doen als de patient eenA langere tijd op bed zou liggen, of er vies uit zou zien of zou stinken. Maar zelfs dan vraag je het eerst de familie. Het gekke is dat ik nog nooit, in die weken dat ik hier al loop, een verpleegkundige een patient heb zien wassen. Laat staan familie. Tja, tot zover hygienische toestand hier.

Ik merk dat ik nu het wassen op waarde ga schatten. Nu zie ik in dat wassen een perfecte mogelijkheid is om op de hoogte te komen van eventuele vragen van een patient, een gebrek aan kennis, mogelijke lichamelijke problemen. Dus bij deze; een verpleegkundige van ras doet haar patient in de was!

Wat betreft het sociale leven in Tansen; we merken dag bij dag dat we terecht zijn gekomen in een warm ‘familie-nest’. We worden geregeld uitgenodigd, bijvoorbeeld voor worship-services, een verkleedfeestje, maaltijden, de sportmiddag, de wekelijkse zumba en ga zo maar door.
We staan hier ondertussen bekend als ‘the Dutch-team’. Zo werden we vorige week uitgenodigd voor een soort van verkleedfeestje, want de dag na het Amerikaanse Halloween gevierd werd. De organisatie bestond uit dokter Les & zijn vrouw Debbie en anesthesist Steve en zijn doktersvrouw Anna. Zij wilden een christelijk tegengeluid geven op het duistere Halloween, en vroegen de genodigden verkleed te komen als bijbels karakter, historisch figuur, of iets anders origineels. Wij kwamen verkleed als de wijze en de dwaze maagden, en zo waren er onder andere ook; de zwangere Rebecca, Jael en Sisera, de neergeslagen Jood en de Leviet die voorbij liep, karakters vanuit de film StarWars, de Nepalese moeson, Roodkapje. Al met al een heerlijk avondje met leuke spelletjes, een medische quiz (je moest een medische handeling uitbeelden, bijvoorbeeld onderzoeken van het middenoor van een kind, en dan moest je groep de juiste medische handeling benoemen), lekker eten, en last but not least; DE SKETCH.

Wat hebben we daarom gelachen. Dokter Anna en dokter Steve hadden een sketch gemaakt, het beeldde een overdracht uit waarin nieuw opgenomen patienten werden beschreven. Het dreef een beetje de spot met de wijze waarop de dokters hun patienten behandelen, maar vooral de beschreven patienten waren herkenbaar. Een voorbeeld om het voor u wat beeldend te maken. Zie het voor u; dokter Anna staat voor de grote groep medische en non-medische staff en leest met een doodernstig gezicht plechtig voor;

- This morning a new patient, named Martha was admitted to surgical ward. She came together with her sister Maria. She complained of pain on both hands, and was diagnosed with carpal tunnel syndrome. Most probable cause of the illness was the amount of work this patient did. She washed the clothes, cleaned the house, swept de floor, cooked the food and did this all before breakfast. When investigated, adrenaline level was above normal range.
- Admitted to medical ward this morning a male patient, named Adam en his wife, Eve. They were both diagnosed with a snake bite. Vitamin C level was quite high. They were directed to social services because of minimum of clothes they worn.
- Admitted to medical ward this morning a female patient, wife of a man named Lot. She was assaulted.
- Then, the sad news. This night, a man named Lazarus did not make it through the night.

En dan, na die laatste aankondiging gaat ineens de telefoon. Dokter Anna pakt op en zegt met een verbaasd gezicht; What? Patient named Lazarus walking over at emergency ward? Not dead? Asking for tea?
En dit waren nog maar een paar van de figuren die benoemd warden. Vooral de christelijke opgevoede mensen konden smakelijk om de sketch lachen omdat het verhaal achter de personen je duidelijk is. De mensen die de Bijbelverhalen niet kenden lachten vooral om de manier waarop dokter Anna en dokter Steve de spot dreven met de dokterstaal en medische termen. Maar, lol hebben we samen gehad.

Gisteren zijn we naar een HCF-meeting geweest, dat staat voor; Hospital Christian Fellowship. Hier komen verschillende christenen, die werken in de zorg, bijeen om elkaar te bemoedigen en van elkaar te leren. Er waren verschillende sprekers die vertelden over de ervaringen die zij hadden met getuigen van hun geloof in een soms gevaarlijke setting. We werden aan het denken gezet over hoe wij, als medische professionals ons geloof uit wilden dragen in het ziekenhuis. Je gaat per dag met zoveel mensen om, zieke mensen die ineens veel tijd hebben om na te denken over de belangrijke dingen van het leven, zieke mensen die in het bed waar ze liggen, het bed waar jij elke dag bij staat, misschien wel zullen sterven. Ons werd gevraagd een belofte te doen aan God; wat wil jij doen om te getuigen van jouw Redder, Jezus, in de setting waar je elke dag werkt. Als verpleegkundige heb je veel invloed en zeggenschap over de behandeling van een patient, maar daarmee komt ook een grote verantwoordelijkheid.

Nu is ’t voor ons hier ‘weekend’. Dus werken we voor schoolopdrachten, hebben we taalles, genieten we van uitslapen en gebruiken onze energie om leuke dingen te ondernemen. Zoals een blog posten. Leuk dat u er weer de tijd voor hebt genomen om deze blog te lezen!