Deinende donkere hoofden door 57 bochten.

Hoi!

Leuk dat jij er weer de tijd voor neemt om deze blog te lezen. Deze een keer een verslagje over m’n eerste werkweek. Afgelopen maandag was het dan zover, de eerste officiele stagedag in Lumbini Medical College, Pravas, Palpa, Nepal. Om 05.10 gaat de wekker. Ondertussen gaat het ochtendritueel als volgt;

05.10 uur, de wekker gaat. Marina en ik kijken elkaar aan, en besluiten met een kreun dat we één keer op snooze drukken, dat betekent 5 minuten extra tijd om wakker te worden. 05.15 springen we er allebei snel uit, schieten in onze kleren, pakken de benodigheden, smeren een broodje met pasta en dit alles in de stille modus, want aan de andere kant van de deur liggen de andere twee dames nog in diepe rust, hun wekker gaat pas rond 06.00 uur. Dan lopen we om 05.40 de deur uit. Voordeel van zo vroeg opstaan is het adembenemende uitzicht van de ochtendzon die ons vanachter de majesteuze bergen met z’n warme stralen begroet. We lopen richting de bus, alwaar de buschauffeur z’n voorruit nog even wast en de laatste ochtendrochels uit z’n keel haalt. En als u denkt dat wij dan de enige vroege vogels zijn, hebt u het mis! De vloertjes worden gedweild, het potje gekookt, de was gedaan door de vriendelijke locals die nooit een ochtendhumeur lijken te hebben. Goed, we stappen in de bus, vouwen ons op tussen de bankjes en nuttigen ons ontbijtje. Al hobbelend over de slechte wegen voegen zich meer en meer mensen bij ons. Het is een grappig gezicht; al die donkere hoofden die zich eensgezind omhoog, naar links of naar rechts voegen bij een hobbel of bocht in de weg. En bochten zijn er genoeg, al tellend kwamen we tot 57. En dan zijn we zo’n 25 minuten onderweg. Bij het passeren van een tegenligger bekruipt ons in 9 van de 10 gevallen het gevoel dat het déze keer toch écht niet gaat passen, en óf wij, óf de tegenligger té dicht bij het ravijn komt. Maar op de een of andere wonderbaarlijke wijze past het tot nu toe altijd, of de weg dan breder is dan die lijkt, of de bus breder lijkt dan die is, daar ben ik nog steeds niet uit.

De stage opzich is, vooral voor Marina en mij (wij lopen stage in het Lumbini Medical College) best pittig. Al de conversaties verlopen in het Nepali, daar versta je dus geen klap van. Gelukkig zijn de zorgmappen van de patienten wel in het Engels, en met een beetje geluk is er tijdens jouw dienst een zustertje wat redelijk Engels spreekt en bereid is je te helpen. Het is goed te merken dat ‘witte mensen’ in Nepal nog best bijzonder is. Het is al dikwijls voorgekomen dat ik ergens bezig was, en even verderop een groep mensen bij elkaar groepte en met stiekeme blikken naar me gluurde. Als je dan ook nog de woorden “Ellen” en “Holland” hoort vallen weet je voldoende. Maar zo’n uitzondering te zijn heeft ook voordelen, deuren gaan snel voor je open. Zo mocht ik deze week al meekijken bij een operatie waarbij de galblaas van een patient werdt weggehaald. Dat zijn dan weer de leuke kanten. Al met al, het stagelopen opzich is nog erg inkomen, aankomende week hopen we aan de slag te gaan met patientgerichte zorg. Dit houd in dat je als verpleegkundige een aantal patienten onder je hoede hebt, en voor de patienten zorg je die dag. Op die manier leer je sneller hoe de zorg in elkaar zit.

Afgelopen donderdag hebben we ons eerste afscheidsfeestje meegemaakt, drie internationale gasten gaan ons verlaten, en we waren uitgenodigd voor een gezamelijke maaltijd. Erg leuk om via zo’n feestje dan weer allerlei nieuwe, leuke mensen te leren kennen. Ondertussen zijn we alweer uitgenodigd voor een of ander themafeest, een logeerpartijtje bij iemand, een maaltijd bij een ander. Verder zijn we naar onze eerste taalles gegaan, hebben we met al de internationale staf een filmavond gehad, hebben de grondlegger van het United Mission Hospital ontmoet (een 92-jarige man, die samen met z’n vrouw én z’n nordic-walking-stokken al de trappen, hoogteverschillen en nieuwe mensen met gemak trotseert) en we genieten vooral in de weekenden van de tijd die we hard nodig hebben voor schoolwerk en leuke mensen ontmoeten.

O, er is nog zoveel meer te vertellen, maar het wordt lastig om dat samen te vatten. De hoofdlijn van dit verhaal kent u nu. Voor aankomende week staat op het programma; 4 dagen stage lopen en hopelijk wat aan de opdrachten kunnen doen, taalles, zumba, sportmiddag, de view-tower bezoeken op vrijdag, kerk op zaterdag, shoppen op zondag en waarschijnlijk nog veel, erg leuke, onverwachte verrassingen. Maar de details daarvan kunt u de volgende keer lezen.

Pheri bedouwla! (Tot de volgende keer!)