Toeteren, geitenkaas en Heilig Avondmaal

Ha lieve mensen!

hier m'n eerste blog, geschreven vanuit buitenland. Maandag begon de reis op Amsterdam Schiphol. Via Abu Dhabi vlogen we naar Kathmandu, de hoofdstad van Nepal. We kwamen dinsdagavond rond 21.00 uur aan in het guesthouse. Omdat er maar eens in de week op donderdag een bus rijdt rechtstreeks van Katmandu naar Tansen waren we gedwongen 2 nachten in het guesthouse te verblijven. Maar niet getreurd, de bedden waren zacht, het huis was schoon, en er was een didi (Nepalese word voor oudere zus, zo noem je elke oudere vrouw in Nepal) die goed voor ons zorgde.

Donderdagmorgen, 05.30 uur. We zeulen onze baggage van de trappen af om naar de bus toe te lopen. We trekken, zonder daar verder over na te denken de deur van het guesthouse achter ons dicht. Tja, en daar sta je dan, voor een dicht hek, waarvooor je een sleutel nodig hebt die op dat moment zich aan de binnenkant van de deur bevindt. Na kort beraad besloten we dat twee van ons dan maar over het hek heen moisten klimmen, dan zouden de andere twee de koffers aangeven. Nadat we al een paar koffers verplaatst hadden, waarbij het hek een vreselijk lawaai maakte, kwam de buurvrouw met een slaperig hoofd kijken. Hoewel ze bepaald niet vrolijk dat we haar zo wreed uit haar slaap hadden gehaald, deed ze toch het hek voor ons open. Danjabaat didi!

Toen op naar de bus. De bus was comfortabel, het gezelschap was goed, de omgeving was adembenemend, zelfs de chauffeur was een held, maar het verkeer, dat zal wel nooit wennen. Regels kennen ze niet, behalve misschien de regel; 'Ik moet in beweging blijven, al het andere is niet van belang'. Dus inhalen waar het eigenlijk niet kan, aan de verkeerde kant van de weg rijden, met 50 km/h door een haarspeldbocht, het is regel in plaats van uitzondering. Wat betreft toeteren, dat doen ze altijd en overal. Meestal bedoelt als waarschuwing, zo van; 'Pas op, ik ga je inhalen', maar het kan ook als groet, uiting van ergenis, uit verveling en soms is het nut nieteens zichtbaar. We zaten dikwijls met gespannen spieren en klamme handjes als het weer eens maar nét goed ging. En 't gaat ook dikwijls fout, zo zagen we alleen op de heenweg al twee auto's half op de rand van een ravijn, en waren we betrokken in een ongeluk waarbij een motorrijder van z'n motor viel.

Eenmaal aangekomen in Tansen werden we hartelijk verwelkomt door Manju, de vrouw die ons de afgelopen dagen op sleeptouw heeft genomen. We hebben intussen het United Mission Hospital in Tansen gezien, een rondje over de markt gelopen, verschillende eetgelegenheden verkent, praktische zaken geregeld. Al met al zijn we hier al redelijk op de hoogte van wat, waar, hoe en wanneer.

'sAvonds hebben we tot nu toe in het guesthouse gegeten. Het eten daar is 'westers', denk aan spaghetti, salade, pizza. We ontmoeten daar een hoop internationale wereldgenoten. Een Duitse dokter/pastor, een Australische pastor, een vrijwilligersechtpaar uit Nieuw-Zeeland. Voordeel is dat we daar engels kunnen spreken, erg makkelijk en gezellig.

Gisteren aten we met Manju in een lokaal restaurant. Ze wilde ons wat lokaal eten laten proeven. Het eten is lekker, maar erg, erg pittig. Zo pittig dat onze ogen gaan tranen en onze neuzen gaan lopen, tot grote hilariteit van Manju. We aten een hapje met kaas. We vroegen haar of dit nou geitenkaas was, of gewoon koeienkaas. Ze keek ons met grote ogen aan. Blijkt dat ze hier geen geitenkaas kennen. We legden haar uit dat we in Nederland kaas maken van de melk van elk dier wat melk geeft; koeien, geiten, paarden. Dit vond ze maar vreemd; ze vroeg zich af wat we dan doen met moedermelk. Tja, daar doen we dan verder weer niks mee..

Vandaag is het 'zondag', hier is de zaterdag kerkdag, omdat het een nationale vrije dag is. Verder werken ze 6 dagen in de week (zondag-vrijdag). We zijn vanmorgen naar een Nepali-service gegaan, met Manju als vertaler. Net als in Nederland hebben ze hier last van de 'bereikbaarheids-ziekte'. Kent u dat? Dat dringende gevoel altijd bereikbaar moeten te zijn, al dan niet door middel van mobiele telefoon. We vierden hier Heilig Avondmaal, en de dominee drukte ons op het hart de mobiele telefoon uit te zetten (als we niet wisten hoe dat moest moesten we de achterkant er maar afhalen). Toch ging er tijdens het Avondmaal een telefoon af, die zelfs opgepakt werdt. Er werdt heel wat afgeklakt door omstanders, maar het mocht niet baten.

Na een 3 uur lange zit konden we richting huis. Vanmiddag de englisch-service met een gezamelijke maaltijd. Nu nog even genieten van een kop hollandse cup-a-soup en boterhammen met pindakaas, mjummie.

Tot schrijfs mensen!